Ik vraag me af, wat is mooier, de geschiedenis (hieronder),
het korte verhaal daaruit gedestilleerd, of zoals voorgelezen bij De Taalstaat? (bij Schrijfsels)
De geschiedenis, zoals de volgende dag genoteerd
Een ruk aan haar arm … haar tas! Nog voor ze zich schrap kon zetten werd ze voortgetrokken aan haar leren tas, waarvan ze het hengsel stevig om haar pols gewikkeld had. Het duurde enkele seconden voordat ik door had waarom Carla ineens schreeuwend achter een man aan rende. We zetten een spurt in, maar haalden ze niet in. Pas toen Carla dreigde te vallen, liet ze haar tas los. De dief sprong met de buit achter op de motor die er eigenlijk al de hele tijd schuin voor gereden had. En ook vlak achter ons reed een motor met bijrijder. Beide motoren gaven gas en waren rennend niet bij te houden. Adrenaline klotste door ons lijf en Carla bedacht vol schrik dat haar identiteitsbewijs, haar reisdocumenten om volgende week naar Portugal te gaan, twee creditcards, haar smartphone en de huissleutels er in zaten.
Dit gebeurde ’s avonds net na het uitstappen uit de auto langs een drukke, amper verlichte weg in Nampula, Mozambique. We zouden even het werk achter ons laten en in een restaurantje gaan eten. Diane, mijn collega, stuurde intussen heel alert een sms-je naar Carla’s telefoon: “Jullie mogen het geld en de telefoon houden, maar leg alsjeblieft de documenten en sleutel ergens voor ons neer.” We moesten wachten. De lekke band van onze auto verwisseld, naar het politiebureau om aangifte te doen, en intussen belden we diverse keren naar de dieven, die soms opnamen. Uiteindelijk noemden ze een plek. In Namialo, een duistere sloppenwijk, aan een zandweg vol geulen, gaten en vuilnis, vonden we in de genoemde vuilcontainer de tas. Die bleek overhoop gehaald, maar alleen de telefoon ontbrak. Tranen bij Carla en verwarring bij ons allemaal. De overgang van de adrenaline-testosteron mix naar opluchting en verwondering vond zijn beslag daarna pas tijdens het etentje, toen de dieven belden en bezorgd vroegen of we de tas wel gevonden hadden. ‘Jaa-a’ zei Carla schaapachtig, gevolgd door een aarzelend gemompeld ‘bedankt.’
© Sander Essers, 02-05-2015
