Fotograferen en vergroten in de donkere kamer (doka) leerde ik van mijn vader. Ontwikkelen, stoppen en fixeren. ‘Een proces zoals van rups tot vlinder’, vertelde hij. ‘Breek je dat ontwikkelproces af, dan krijg je nooit die mooie foto. Geen vlinder. Valt er wat licht door een opengaande deur, dan zijn proces en foto verpest.’
Bij een formatie speelt ook zoiets. Feiten, meningen en geruchten worden verzameld en vermengd met intuïtie en ratio; alles speelt een rol in een min of meer gesloten proces. Als een fotojournalist dit proces kapot kan maken, hoeft hij dat nog niet te doen. Kwestie van ethiek en integriteit. Al is de foto niet geschoten met dat doel, hij is wel expres in de openbaarheid gebracht. De jager wil laten zien wat een kanjer hij geschoten heeft. Dat daarbij een proces van landsbelang geofferd wordt, lijkt bijzaak. Journalisten kennen beroepsethiek. Bij riooljournalistiek regeren sentiment en ophef. Het is nuttig om licht te werpen op een kabinetsformatie. Maar weeg dan goed af op welk deel ervan en met welk doel. Dit sensationele inkijkje werpt geen nieuw licht op het proces. Het genereert ophef waar sommige journalisten en politici weer smakelijk op los gaan. Wat is hiermee gewonnen?
Laat de deur van de doka dicht, tenzij het huis in brand staat!
© Sander Essers, 26-3-2021