‘Veiligheid van kunstgras op voetbalvelden aan banden gelegd’
Ik wist wel dat het een Doe-Het-Zelf zaak betrof, maar dit nobele principe is hier te ver doorgeschoten.
Waarom ik de laatste tijd niet meer in de groentetuin van het kasteel meedoe, wilde hij weten. Ik vertel hem dat ik sinds een jaar andere dingen aan mijn hoofd heb, druk ben met het ondersteunen van mijn familie, mentaal en met vele praktische zaken. Dat ik mijn broer verloren ben. Dat ik daar nog niet overheen ben. “Hij zat met zijn gezin in die fatale vlucht MH17”, zeg ik nog.
“Ja”, zegt ‘ie, “bijna elke Nederlander kent wel iemand die in dat vliegtuig zat. De buren van mijn zoon zijn een neef kwijtgeraakt. Ja, we zijn allemaal nog in shock hè?!”
Gepubliceerd als Ikje, NRC.next 17-07-2015, Shock
Een ruk aan haar arm! Nog voor Carla zich schrap kan zetten wordt ze voortgetrokken aan haar leren tas, het hengsel stevig om haar pols gewikkeld. Pas als ze dreigt te vallen, laat ze haar tas los. De dief springt met de buit achter op een rijdende motor en gaat er vandoor. Adrenaline klotst door ons lijf en Carla bedenkt vol schrik dat haar reisdocumenten, smartphone, creditcards en huissleutels er in zitten.
We sturen een sms-je naar haar telefoon: “Jullie mogen geld en telefoon houden, maar leg alsjeblieft de documenten en sleutels ergens voor ons neer!”
Na diverse telefoontjes van onze kant en lang wachten komt het ja-woord. We vinden de tas in de genoemde vuilcontainer. Alléén de telefoon ontbreekt.
Tranen van ontlading en verwondering daarna als de dieven ons bellen en bezorgd vragen of we de tas wel gevonden hebben. “Jaa-a” zegt Carla en mompelt aarzelend: “Bedankt.”
‘Roman 11-149’ op NPO Radio 1, De Taalstaat, 23-05-15
De ‘Roman 11-149’: Maximaal 11 regels en 149 woorden. Een mini-roman van Arnon Grunberg vormde de basis voor dit idee. De mooiste worden voorgelezen in De Taalstaat op Radio 1.
Mijn zoontjes van 12 en 14 had ik vereerd met het vooruitzicht dat er vanavond zó’n mooie film op TV zou komen, dat ze ervoor mochten opblijven: Once upon a time in the West. Een onvergetelijke film!
Terwijl ik weer zit te genieten van de nauwgezette spanningsopbouw, word ik bestookt met opmerkingen als “saai!”
Ik leg uit wat zo bijzonder aan deze film is en dat ze pas na afloop kunnen oordelen. Nadat ze het zuchtend hebben uitgezeten, vraagt de jongste: “Pap, waarom heet zoiets nou een spaghettiwestern?” Waarop de ander antwoordt: “Natuurlijk omdat het zo langdradig is!” (NRC, Ikje 16-05-2015)
Braderie, oliebollenkraam. Op de toonbank zie ik 2 lieveheersbeestjes op en aan elkaar zitten. De oliebollenbakker volgt mijn blik, pakt een servethouder en plet de diertjes. Dan pakt hij een doek en veegt de toonbank schoon. Achteloos. Alsof er niet zonet nog onschuldig de liefde bedreven werd. Verontwaardigd zeg ik: “Wat heeft dat nou voor zin?! Die beestjes, weet u wel dat die ergens voor staan?! Of tegen, eigenlijk.” Niet-begrijpend kijkt hij me aan. “Wat u net deed … dat heeft een naam”, verduidelijk ik.
Zegt ‘ie: ”Laatst zat ik rozijnen te wellen, vliegen d’r ook van die torretjes in. Zwarte. Onvindbaar. Ik kon de hele handel weggooien. De Inspectie is streng. En voordat je dan weer zachte rozijnen heb. Toen he’k de rozijnen er zo maar ingepleurd, zo uit het pak. En weet u wat? Die bollen smaakten prima.”
“Dus eigenlijk hebt u al die tijd …”
“Ja, zinloos geweld … dus dat doet ik niet meer”, verduidelijkt hij.
© Sander Essers, Renkum