Kale stammen, stram, afwachtend,
in hun dorre blad dat knispert
op de maat van mijn stappen.
Groen opgeklommen bomen fluiten, tsjilpen
en trillers klinken in zon en wind.
Japans-groen barsten takken open.
Die kleur mag weer, is zelfs ‘in’.

Stijlvol weigert het museum oorlog uit te stralen,
maar een entree geeft het besef
dat deze plek zwaar is bevochten,
opdat wij nu …
Hier schieten jonge brandnetels uit de grond,
rust een oud stuk geschut, door machtige taxussen beschut.
Zó oud, roept de houwitser geen angst op, maar herinnering
aan geschiedenislessen van Lopes Cardozo,
aan Lou de Jong in zwart-wit op de beeldbuis …
Geborgen samen op de bank, verbonden in ontzetting,
toen ik leerde hoe de wereld in elkaar zit en dacht
dat ik ooit alles zou weten.

Een dikke retriever komt vriendelijk aangewaggeld;
zijn staart roeit  hem naar  me  toe.
Een reusachtige eik met slobberkousen over zijn voeten.
Zes puntige palen pontificaal door een dak gestoken,
als beschutting bij optredens en ik
stel me een akoestisch effect voor.
Een conisch gevederde blauwgroene boom, gele forsythia,
witte magnolia, nog groene rododendrons …
de kastanje spreidt voorzichtig haar vingers;
enorme beuken houden zich op de vlakte.
Ruimte …
Weidse gazons, nestkastjes in bomen, zandpaden,
asfalt fietspaden – ja, het kan hier drassig zijn,
reeën achter hekwerk; de hun toegewezen bomen zedig
met een borstwering van planken rokjes.
Een cultuurlandschap dat duizenden mensen trekt,
maar nu, begin april, stil tot mijmeren verleidt.

… en dan, een perk kil knerpend grind:
Schreeuwende scherven van de betovering
versterken de lokroep van hiernaast:
De Hemelse Berg, ruiger, met struikgewas,
ruisende watervalletjes, royale vijvers,
onze arcadische invulling van ‘natuur’.
Zou dat op oerbos lijken?
‘Natuurlijk’ meer dan het cultuurpark.
Mooi, zo naast elkaar.
Ik loop over … van mijn mijmerpark.

                                                  Sander Essers, park Hartenstein, Oosterbeek